Όταν είσαι έξω, θέλεις να μπεις μέσα. Κι όταν είσαι μέσα, θέλεις να βγεις έξω. Σε μόνιμη βάση. Συμβαίνει και με τους ανθρώπους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Έλληνας. Όταν είναι στην Ελλάδα, βρίζει την τύχη του που γεννήθηκε εδώ και θέλει να φύγει. Όταν φύγει, βρίζει τη μοίρα του που τον πέταξε στο σταθμό του Μονάχου και νοσταλγεί την πατρίδα. Μπορεί να φαίνεται περίεργο αλλά δεν είναι. Όποιος ψάξει λίγο - μέσα του κι έξω του - βρίσκει την απάντηση. Για το σκύλο δεν ξέρω, είναι ερώτημα για τον κτηνίατρο ή για τον ψυχολόγο σκύλων.
Δευτέρα 28 Νοεμβρίου 2016
Δεν είναι δουλειά σου
Δεν χρειάζεται ν' ανήκεις στους ακαδημαϊκούς κύκλους για να πεις μια σοβαρή κουβέντα. Άλλωστε, υπάρχουν πολλοί ακαδημαϊκοί με την εμπειρία της κυρίας West στις σχέσεις μεταξύ αντρών και γυναικών; Προφανώς όχι. Αυτά που ξέρουν οι ακαδημαϊκοί για τις ανθρώπινες σχέσεις, από άλλους τα έμαθαν. Από εκείνους που έζησαν τις ανθρώπινες σχέσεις έξω απ' τα βιβλία. Περπατώντας στα στενά δρομάκια της ζωής. Αυτά τα όμορφα δρομάκια, στρωμένα με έρωτες κι ευτυχείς απογοητεύσεις.
Και για να επανέλθω στο αρχικό ερώτημα, κάντε τη δουλειά που ξέρετε καλά να κάνετε κι αφήστε τους άλλους να κάνουν τη δικιά τους. Μόνο τότε θα τα πάτε καλά.
Ο πειρασμός
Αν φοβάσαι να μπεις στον πειρασμό, προφανώς διατηρείς κάποιες αμφιβολίες για τις αντιστάσεις σου. Φοβάσαι τη μάχη με τον ίδιο σου τον εαυτό. Με τις άγνωστες - ή γνωστές - επιθυμίες σου. Και αποφεύγεις τη σύγκρουση. Δεν μπορεί κανείς να σε κατακρίνει γι' αυτό. Είναι βέβαιο όμως ότι αν μπεις στη μάχη και νικήσεις, θα βγεις απ' αυτή δυνατότερος. Τόσο δυνατότερος, όση και η δύναμη του αντιπάλου που νίκησες. Και στην επόμενη μάχη θα είσαι το φαβορί για τη νίκη. Κι όσο περισσότερες οι μάχες που θα κερδίζεις, τόσο ευκολότερες θα γίνονται οι επόμενες. Και κάποια στιγμή θα πάψεις να δέχεσαι τις προκλήσεις, από οίκτο προς τον αντίπαλο.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)