Αλλάξτε το "Γιαννάκης" και βάλτε όποιο όνομα θέλετε, δεν έχει καμιά σημασία. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι ο Γιαννάκης νομίζει ότι σκέφτεται, ενώ στην πραγματικότητα καταλήγει σε συμπεράσματα μεταφράζοντας τα προσωπικά του συναισθήματα. Εκείνο που του αρέσει είναι σωστό, το άλλο, που δεν το γουστάρει, είναι λάθος. Ο Κωστάκης, που είναι φίλος του και δεν του χαλάει χατήρι, έχει πάντα δίκιο, ενώ ο Γιωργάκης, που του πάει κόντρα και του τη σπάει, έχει πάντα άδικο. Ο Γιαννάκης έμαθε από μικρός ότι το χωριό του βγάζει τα καλύτερα παιδιά - και πώς να μην είναι έτσι, αφού έβγαλε το Γιαννάκη; Έμαθε επίσης ότι το δικό του κόμμα περιλαμβάνει τα εκλεκτότερα μέλη της κοινωνίας - πώς αλλιώς θα βρίσκονταν εκεί κι ο Γιαννάκης; Ο δε Θεός του Γιαννάκη είναι ο ένας και μοναδικός και οι αλλόθρησκοι δεν έχουν καμία θέση σε τούτο τον πλανήτη. Τσαλακώνουν την εικόνα του πλανήτη, που επί μερικά δισεκατομμύρια χρόνια περίμενε πώς και πώς να σταθεί πάνω του καμαρωτός και να τον ομορφύνει ο Γιαννάκης. Ο Γιαννάκης, ο μόνος λόγος για τον οποίο δημιουργήθηκε το σύμπαν.
Όταν τα συναισθήματα κατακλύζουν το κεφάλι, η καθαρή σκέψη πετάγεται απ' τ' αυτιά. Δεν αντέχει το συνωστισμό και πάει περίπατο. Δεν φταίει ο Γιαννάκης. Έτσι τον έμαθαν εκείνοι που ανέλαβαν την υποχρέωση να τον κάνουν άνθρωπο. Έτσι τον έμαθε η κοινωνία, της οποίας αποτελεί εκλεκτό μέλος. Έτσι τον έμαθαν εκείνοι που τον ήθελαν έτσι για να μπορούν να τον δουλεύουν ασύστολα, να τους εκλέγει πανηγυρικά στα ύπατα αξιώματα και να τους ταΐζει εφ' όρου ζωής, σαν μαλάκας. Διότι έχει πιαστεί μαλάκας ο Γιαννάκης. Κι ας μην το ξέρει.
