Μεγάλο μπέρδεμα για πολλούς ο κόμπος της γραβάτας. Και οφείλω να ομολογήσω, στα πλαίσια της δέουσας αυστηρής αυτοκριτικής, ότι ουδέποτε κατάφερα να δέσω σωστά μια γραβάτα. Την έδενα μεν, όχι όμως όπως θα 'πρεπε. Πάντα κάτι δεν έβγαινε σωστά. Για τον πατέρα μου η γραβάτα ήταν καθημερινή συνήθεια, όχι επειδή δεν ήταν επαναστάτης της ριζοσπαστικής αριστεράς αλλά επειδή γούσταρε το καλό ντύσιμο. Εγώ πάλι σπάνια φόραγα γραβάτα, όχι επειδή ήμουνα επαναστάτης της ριζοσπαστικής αριστεράς κι έχανα σε στοιχήματα αλλά επειδή δεν μου καθότανε να τη δέσω σωστά. Και στον γάμο μου, όπως ήταν λογικό, φώναξα τον πατέρα μου για να γίνει ένα καθώς έπρεπε δέσιμο. Χωρίς καμία επαναστατική διάθεση.
Δεν ξέρω αν πράγματι μια καλοδεμένη γραβάτα είναι το πρώτο σοβαρό βήμα στη ζωή, όπως ισχυρίζεται ο Oscar, σίγουρα όμως είναι το τελευταίο. Κάποτε λοιπόν σ' έναν γάμο παρίστατο κι ο φίλος μου ο Χρήστος, ο οποίος διατηρεί γραφείο τελετών. Σοβαρών τελετών, όχι φρου φρου κι αρώματα. Ο γαμπρός στολίστηκε κι αρωματίστηκε για να πάει ν' αποκατασταθεί ευπρεπώς, αλλά δεν ήξερε να δέσει τη ρουφιάνα τη γραβάτα. Είπαμε, μεγάλο μπέρδεμα για τον άντρα η γραβάτα. Κι αν είναι κι επαναστάτης της ριζοσπαστικής αριστεράς, πρόβλημα άλυτο. Κι αναγκάστηκε ο γαμπρός να ζητήσει τη βοήθεια του κοινού.
Γαμπρός: Ρε παιδιά, ξέρει κανένας να δένει γραβάτα;
Χρήστος: Εγώ. Ξάπλωσε.
Να 'μαστε καλά, την τελευταία γραβάτα ο Χρήστος θα μου τη δέσει. Ευτυχώς, γιατί μόνος μου σαχλαμάρα κόμπο θα εμφανίσω. Και θα 'μαι ξαπλωμένος αναπαυτικά, αμέριμνος κι απαλλαγμένος από μνημόνια και μαλακίες.
Μέχρι τότε όμως θα με βασανίζει το ερώτημα: του Τσίπρα τη γραβάτα ποιος φασίστας την έδεσε; Κάτι μας κρύβουν οι κυβερνώντες.
