Στο τελευταίο εναπομείναν κρατίδιο της πάλαι ποτέ ΕΣΣΔ ελάχιστη σημασία έχει το πώς ζεις, τεράστια όμως το πώς πεθαίνεις. Αν είσαι "άτυχος" θα πεθάνεις από καρδιά ή από καρκίνο, άντε να τινάξεις τα μυαλά σου στον αέρα λόγω χρεωκοπίας ή να πέσει πάνω σου ένα μικρομεσαίο αυτοκίνητο, οδηγούμενο από έναν επίσης μικρομεσαίο, ταλαιπωρημένο απ' τη ζωή οδηγό, σαν κι εσένα. Και κανένας δεν θα μάθει ποτέ ούτε πώς έζησες, ούτε πώς πέθανες. Αν όμως είσαι αρκετά "τυχερός" και πεθάνεις διότι έπεσε πάνω σου ένα πολυτελές αυτοκίνητο, που οδηγούσε κάποιος προνομιούχος θνητός, τότε η περίπτωσή σου μπορεί να γίνει ακόμα και μυθιστόρημα. Διότι έτσι θέλει το στερούμενο οποιασδήποτε μόρφωσης και ηθικής δημοσιογραφικό κατεστημένο μιας - κατά συνείδηση - ανήθικα δομημένης κοινωνίας.
Πρέπει κάποτε κάποιος ν' απαγορεύσει στα παπαγαλάκια να μιλάνε για τον θάνατο όπως μιλάνε για την πολιτική, όπως μιλάνε για τ' αφεντικά τους, όπως μιλάνε για τις λαμογιές, τις δικές τους και των φίλων τους. Πρέπει κάποιος να διδάξει σ' αυτούς τους ηλίθιους ότι ο θάνατος είναι θάνατος, είναι καταστροφή και πόνος. Και το αν ήρθε από λαμαρίνα των εκατό ή των χιλίων ευρώ, ουδεμία σημασία έχει.
