Τρίτη 21 Νοεμβρίου 2017

Αυτή φταίει για όλα


Η προσευχή

Η προσευχή είναι μια βουτιά στα βαθιά της ψυχής μας. Και κάπου εκεί βρίσκεται κι ο Θεός. Μπορούμε να τον δούμε αν βγάλουμε τη μάσκα.

Θαυμάστε τον

Άλαλα τα χείλη των ασεβών. Δεν μπορώ παρά να εκφράσω τον θαυμασμό μου. Και να νιώσω για άλλη μια φορά ακατάσχετη ντροπή που ως ατυχέστατο τέκνο της λεγόμενης λαϊκής δεξιάς ουδέποτε είχα την ευκαιρία ν' αποκτήσω μια μόρφωση αντάξια των ανωτέρω εκφράσεων. Και να διεκδικήσω άνετα και τη θέση του συμβούλου στρατηγικής οποιασδήποτε κυβέρνησης.
Ευτυχώς πάντως που δεν έπαθε και τίποτα στο σχολείο. Φαντάσου να πάθαινε. Ίσως και να μάθαινε κάτι παραπάνω για το ανθρώπινο γένος, του οποίου και αποτελεί επιφανέστατο δείγμα. Και το πιο εντυπωσιακό είναι ότι εκφράζεται μ' αυτό τον τρόπο απευθυνόμενος σε μια γυναίκα. Αυτός που "καταλάβαινε κι αγαπούσε τα κορίτσια, τις γυναίκες διαφορετικά απ' ό,τι οι φαλλοκράτες δεξιοί".
Ή μήπως θεωρεί όλες τις γυναίκες καριόλες, εκτός κι αν λέγονται Μενεγάκη, φοράνε πουτανιάρικα μποτάκια και είναι υποψήφιες για θεοποίηση στο μυαλό του κάθε μαλάκα;
Και τι διάολο δουλειές μπορεί να οργανώσει ένας σύμβουλος κυβερνητικής στρατηγικής με το βλέμμα καρφωμένο στα μποτάκια της Ελένης; Προσπαθώ να το φανταστώ και δεν κάθεται.
Να παρατηρήσω επίσης ότι φασιστάκια είναι εκείνα τα παιδάκια που δεν σηκώνουν καμία αντίρρηση και θέλουν πάντα να περνάει το δικό τους. Αρέσκονται δε, όταν τους πας λίγο κόντρα, στη χρήση εκφράσεων όπως οι παραπάνω.
Το καλύτερο όμως είναι ότι εκείνοι τους οποίους βρίζει είναι οι εργοδότες του. Οι πραγματικοί, όχι οι κολλητοί που τον βόλεψαν. Εκείνοι που φορολογούνται για να πληρώνεται. Ούτε αυτό να το 'μαθε; Πρέπει να του το πει εκείνος που τον διόρισε. Ο καθένας που πληρώνεται απ' τους φορολογούμενους οφείλει να τους σέβεται. Όποιοι κι αν είναι αυτοί. Ό,τι κι αν γουστάρουν, σ' ό,τι κι αν πιστεύουν. Το χέρι που σε ταΐζει δεν το δαγκώνεις. Όταν μάλιστα εσύ είσαι που το αναγκάζεις να σε ταΐσει. Είναι τόσο δύσκολα αυτά για αντιρρησίες συνείδησης κι επαναστάτες της πλακίτσας;
Και κλείνω με το εύλογο ερώτημα: όλοι εμείς οι "φαλλοκράτες", που δεν υποφέραμε από συνειδησιακές αντιρρήσεις κι εσωτερικά μπουρδουκλώματα και πήγαμε φαντάροι, είμαστε οι μαλάκες της υπόθεσης; Και πρέπει τώρα να δουλεύουμε για να ταΐζουμε κουράδες που μας βρίζουν κι από πάνω εκ του ασφαλούς;