Τώρα που το σκέφτομαι, ο μόνος λόγος για τον οποίο μαθαίνουμε ότι κάποιος πάτησε τα εκατό είναι το γεγονός ότι πάτησε τα εκατό. Κανένας άλλος. Πουλάει το να πιάσεις τα εκατό. Πλακώνουν και οι δημοσιογράφοι, για να μάθουν και να το πουν και στους άλλους πώς τα κατάφερες. Τι έτρωγες, τι έπινες, κάθε πότε πήδαγες και άλλα τέτοια ενδιαφέροντα. Διότι όλοι θα 'θελαν να πατήσουν τα εκατό.
Δεν σε ρωτάνε, ούτε και τους απασχολεί, τι έκανες σ' αυτά τα εκατό χρόνια της ζωής σου. Τα έζησες πραγματικά; Πρόσφερες κάτι στην κοινωνία; Θα σε θυμάται κανένας μετά θάνατον; Διότι, δεν γίνεται αλλιώς, κάποτε θα πεθάνεις κι εσύ. Πόσο θα πας; Εκατόν πέντε, εκατόν δέκα; Εδώ στα εκατόν είκοσι είναι το όριο ταχύτητας στον αυτοκινητόδρομο. Θα πας παραπάνω; Άντε και πήγες. Πόσο παραπάνω; Και τι έγινε; Θα σωθεί η ανθρωπότητα; Θα ξεχρεωθεί η χώρα;
Ας σοβαρευτούμε λίγο. Η αξία της ζωής δεν μετριέται με τα χρόνια, με το περιεχόμενο μετριέται. Δώσε περιεχόμενο, και ζήσε όσο μπορείς να δίνεις. Όταν πάψεις να δίνεις, τέλειωσε και η ζωή. Κι αν ο χάρος αργήσει λίγο γιατί του πέσανε πολλοί νέοι για παραλαβή και δεν προλαβαίνει, αυτό δεν είναι καλό για κανέναν. Εκτός απ' τους δημοσιογράφους. Κι από κείνους που πιστεύουν ότι η αξία βρίσκεται στο μάκρος.
