Δεν έχω ψυχή

Για έρευνα πρόκειται

Αντικείμενο έρευνας είμαστε τα τελευταία χρόνια. Και ο σωστός ερευνητής δεν ξέρει τι κάνει. Να μην παρεξηγούμε λοιπόν τους ημεδαπούς και αλλοδαπούς ερευνητές. Πασχίζουν να καταλάβουν τι στο διάολο γίνεται με την περίπτωσή μας. Κι αν ποτέ το βρουν, θα πρόκειται για τεράστιο βήμα της επιστήμης. Βήμα ανεπανόρθωτο.

Όλοι έχουμε

Ζούμε σε μια χρεοκοπημένη κοινωνία, που δίδαξε στα μέλη της ότι η κλεψιά και το ψέμα δείχνουν εξυπνάδα, ενώ η εντιμότητα και η ειλικρίνεια αποτελούν σοβαρά ελαττώματα. Σε μια κοινωνία σαν κι αυτή, δεν είναι καθόλου κακό να δηλώνεις κακοήθης, δηλαδή έντιμος και ειλικρινής. Αρκεί να έχεις το κουράγιο να το κάνεις. Μπορείς να πατήσεις στο λαιμό τους θεωρούμενους έξυπνους αυτής της κοινωνίας; Μπορείς να γίνεις ένας εκτελεστικός κακοήθης;

Πώς ξέρεις;

Η μάνα μου δεν έπεφτε ποτέ για ύπνο πριν γυρίσουμε στο σπίτι, ας ήτανε και στις εφτά το πρωί. Δεν καλούσε βέβαια την αστυνομία, διότι ήξερε ότι δεν θα επιστρέφαμε πριν χαράξει. Μας φαίνονταν υπερβολικό τότε, έφτασε όμως κάποτε και η στιγμή που μπήκαμε κι εμείς στον ρόλο της. Η ζωή μοιάζει με ταινία του κινηματογράφου, που γυρίζεται και ξαναγυρίζεται, με την ίδια υπόθεση, τους ίδιους ρόλους και καινούργιους κάθε φορά ηθοποιούς.

Θυμάμαι πάντα - και δεν μπορώ να μη γελάσω κάθε φορά - την στιχομυθία μεταξύ του φίλου μας του Θανάση και της μάνας του της Χαρίκλειας, στην πόρτα του σπιτιού, στις εφτά το πρωί, κατά την επιστροφή μας από σκληρό ξενύχτι στο Βραχώρι:
- Τι σ' χρωστάω, παιδάκι μ';
- Τι παρήγγειλες, μάνα;