Κυριακή 23 Οκτωβρίου 2016

Ειδική εκπαίδευση σκύλων


Ερωτική διάθεση

Η τεχνολογία στην υπηρεσία του ανθρώπου. Αυτή -πρέπει να- είναι η δουλειά της.

Τι άλλο υπάρχει;

Κατ' αρχή, υπάρχουν αυτά που γνωρίζουμε ή είναι δημιουργήματα της φαντασίας μας; Κι εκείνα που δεν γνωρίζουμε αλλά κάποτε θα γνωρίσουμε, υπάρχουν ή είναι η φαντασιολογική συνέπεια των προηγούμενων; Και τ' άλλα, που δεν θα γνωρίσουμε ποτέ, είναι υπαρκτά ή βρίσκονται απλά εκτός των ορίων της φαντασίας μας;

Ισοδύναμες έννοιες

Αναγνωρίζονται δικαιώματα σε μια κοινωνία πιθήκων, εκτός βέβαια απ' το δικαίωμα κυριαρχίας του ισχυρότερου; Αν όχι, τότε πώς μπορεί κάποιος να μιλάει για ανθρώπινα δικαιώματα, υποθέτοντας ότι είμαστε η συνέχεια των πιθήκων; Μήπως η απαίτηση για δικαιώματα αποτελεί κι αυτή προϊόν της εξέλιξης; Κι αν είναι έτσι, τότε ποιο είναι το επόμενο βήμα στην εξέλιξη των απαιτήσεων;

Δικαίωμα στην τελευταία επιθυμία

Το έχω κανονίσει με τον προσωπικό μου νεκροθάφτη κι έδωσα και προκαταβολή, σε IOU's - ελλείψει μετρητών. Επιθυμώ να οδηγηθώ στην τελευταία μου μονοκατοικία ντυμένος με μαύρο κουστούμι Armani, άσπρο πουκάμισο, πράσινη γραβάτα και καβάλα σε κάτασπρο άλογο με μακριά χαίτη. Θα συνοδεύομαι από τριμελή λαϊκή ορχήστρα, που θα παίζει non-stop το κομμάτι "όταν πεθάνω θάφτε με σε μια γωνιά μονάχο" και θ' ακολουθεί διμοιρία cheerleaders, με κόκκινα κορμάκια, η οποία θα χαιρετάει εκ μέρους μου τους παρευρισκόμενους. Παράλληλα θα λειτουργεί αυτοκινούμενος μπουφές, με κατάμαυρο χαβιάρι, αστακογαριδοκαραβίδες, σαμπάνια Dom Perignon του 1962 και αγρινιώτικα μπακλαβαδάκια.
Τέλος, θα θαφτώ όρθιος - αυτό θα το πληρώσω λίγο παραπάνω λόγω ΕΝΦΙΑ, διότι ο τάφος θα μετρήσει σαν μεζονέτα με εσωτερική σκάλα. Όποιους έχουν θέμα με το τελετουργικό, ο νεκροθάφτης έχει εντολή να τους γράψει στ' αρχίδια μου, με άσπρο ανεξίτηλο μαρκαδόρο. Θα είναι και οι τελευταίες εγγραφές.
Δύσκολο να πραγματοποιηθούν τα παραπάνω, κυρίως λόγω υψηλού κόστους. Θέλω μόνο να πω ότι ο καθένας διατηρεί το δικαίωμα να ζει και να πεθαίνει όπως ο ίδιος επιθυμεί. Κι όσοι πολυασχολούνται με το πώς ζει και το πώς πεθαίνει ο συνάνθρωπος, αν μη τι άλλο, δεν προσφέρουν θετικό έργο στην κοινωνία, της οποίας αποτελούν μέλη. Και την οποία κι αυτοί θ' αποχαιρετήσουν κάποτε, με τον δικό τους τρόπο. Αν έχουν.