Ήμασταν ευτυχισμένοι

Ουδέν σχόλιον. Δεν αστειεύεσαι μ' αυτά. Ή κάνω λάθος; Μάλλον το τελευταίο.

Το χάραμα

Πόσες ώρες αντέχεις μόνος με τον εαυτό σου μέσα στο σκοτάδι; Φοβάσαι το σκοτάδι ή τον εαυτό σου; Απ' το σκοτάδι γλυτώνεις εύκολα. Ανάβεις το φως και τέλειωσε. Απ' τον εαυτό σου όμως; Όταν θ' αρπάξει την ευκαιρία και θα σου επιτεθεί κατά μέτωπο, είσαι καλά οργανωμένος στην άμυνα; Μπορείς ν' απαντήσεις στα δύσκολα που θα σου βάλει; Έχεις το κουράγιο ν' αντικρίσεις αυτά που θα σου δείξει; Μπορείς να βγεις στην αντεπίθεση;

Αν μπορείς, άνοιξε ένα μπουκαλάκι και μείνε ξύπνιος μέχρι να βγει ο ήλιος. Αξίζει τον κόπο, θα μάθεις για σένα πράγματα που δεν γνώριζες. Αν όχι, πιες ένα ποτηράκι ζεστό γάλα και πιάσε το κρεβάτι πριν πάει δώδεκα. Αλλιώς μπορεί να μπλέξεις πολύ άσχημα.

Το πρώτο μάθημα

Τα οικονομικά μπορεί να λένε "δεν υπάρχουν λεφτά ούτε για καραμέλες", εσύ όμως, σαν πολιτικός, δεν επιτρέπεται να πεις τέτοια πράματα στους ψηφοφόρους. Άμα τα πεις και σε ψηφίσουν, να τρέξω ξεβράκωτος στο μαραθώνιο της Νέας Υόρκης, με συνοδεία εντεχνορεμπέτικης κομπανίας και να τραγουδάει ο Ρουβάς "τα μάζεψα τα πράγματα κι έφυγα από το σπίτι". Δεν κάνεις τέτοιες μαλακιούλες. Βγαίνεις λοιπόν και λες στους ψηφοφόρους "λεφτά υπάρχουν".

Και εκλέγεσαι πανηγυρικά. Και δεν σ' απασχολεί καθόλου η συνέχεια. Μέχρι να πάρουν χαμπάρι οι ψηφοφόροι ότι τα λεφτά τα 'βλεπες στον ύπνο σου, εσύ έχεις κάνει τη δουλίτσα που σου παράγγειλαν και "μην τον είδατε, μην τον απαντήσατε, το Γώγο το λεβέντη, τον καραμουζουκλή". Καθότι εκπαιδεύει με τον καλύτερο τρόπο ψυχρούς εκτελεστές το Harvard. Επαγγελματίες με τα όλα τους. Κι από κει παίρνουν μαθήματα και οι ημεδαποί επαγγελματίες. Και συνεχίζουν το θεάρεστο έργο, βοήθειά μας.

Ταξικός θάνατος

Απ' τον κυβερνητικό ηλίθιο νούμερο ένα μάθαμε ότι το πώς αγαπάμε εξαρτάται απ' τις πολιτικές μας θέσεις. Αλλιώς αγαπάνε οι αριστεροί, αλλιώς οι δεξιοί. Και βέβαια οι αριστεροί αγαπάνε καλύτερα, δεν χρειάζεται συζήτηση. Αρκεί να δεις και ν' ακούσεις τον νούμερο ένα και πείθεσαι αυτομάτως. No way out. Ήρθε κι ο κυβερνητικός ηλίθιος νούμερο δύο να μας πει ότι και το πώς πεθαίνουμε αποτελεί αυστηρά ταξική συνάρτηση. Καλά κάνουν και πεθαίνουν οι πλούσιοι, διότι είναι αναίσθητοι και υπεύθυνοι για όλα τα κακά του σύμπαντος.

Το ταλαιπωρημένο φτωχόπαιδο επιτρέπεται να χάσει τον έλεγχο του FIAT, το κακομαθημένο πλουσιόπαιδο απαγορεύεται να χάσει τον έλεγχο της Porshe. Άλλο παιδί το ένα, άλλο παιδί το άλλο. Άλλη μάνα η μία, άλλη μάνα η άλλη. Διότι η αριστερά έχει αυστηρούς κανόνες για όλους και για όλα, εξαιρουμένου βέβαια του εαυτού της. Η ίδια έχει πάντα δίκιο, οι διαφωνούντες μ' αυτή πάντα άδικο. Και το παιδί του φτωχού μαθαίνει απ' τον μπαμπά του να οδηγεί υπεύθυνα, πράγμα που δεν γίνεται να μάθει το παιδί του πλούσιου. Δεν έχει γιατί. Γιατί το λέει η αριστερά. Δεν αρκεί;

Όχι, ρε νούμερα ένα και δύο, δεν αρκεί. Αν έγινα πλούσιος πουλώντας σουβλάκια σ' εσάς ή παιχνιδάκια στα παιδιά σας, όταν εσείς δεν ευκαιρούσατε να εργασθείτε διότι ήσασταν απασχολημένοι με τα δικαιώματα των εργαζομένων, καλά έκανα κι έγινα πλούσιος. Σουβλάκια και παιχνιδάκια πούλαγα, δεν έπαιρνα μίζες για να παραγγέλνω υποβρύχια που πλήρωναν άλλοι, ούτε χαζολόγαγα με τα sexy μποτάκια της Ελενίτσας στο χαζοκούτι. Τι δεν αντιλαμβάνεστε; Τι σας μπερδεύει; Τα σουβλάκια, τα παιχνιδάκια ή τα μποτάκια; Μήπως είστε αλλεργικοί στην εργασία; Μήπως είστε αλλεργικοί στη διαφωνία; Ή είστε αλλεργικοί στη ζωή και στον άνθρωπο; Είναι σοβαρή πάθηση, να το κοιτάξετε.