Όταν φτάνει ο άνθρωπος στο τέταρτο στάδιο, φαντάζομαι ότι τα πράγματα ζορίζουν. Δεν ξέρω αν θα βρεθώ κάποτε στο τέταρτο στάδιο, εύχομαι όμως να μη προλάβω. Τι νόημα μπορεί να έχει η ζωή, όταν ξεχνάς να κατεβάσεις το φερμουάρ;
Βέβαια, ίσως μπορέσει η βιοτεχνολογία να αντιμετωπίσει το πρόβλημα με τη χρήση κάποιων ειδικών αισθητήρων. Αλλά και πάλι, φαντάζομαι ότι τα "πειραγμένα" παντελόνια θα είναι πανάκριβα και απλησίαστα με τη σύνταξη ενός ανθρώπου, όπως την καταντήσανε.
Μία μόνο πρακτική λύση βλέπω. Να κυκλοφορείς ξεβράκωτος και να κάνεις συνέχεια βόλτες γύρω απ' τη βουλή των Ελλήνων. Για να πιάνει και το κατούρημα τόπο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου