Ακροτελεύτια διάταξη του Συντάγματος

Τα αξιώματα δεν αποδεικνύονται. Απλά τα δέχεσαι ή τα απορρίπτεις. Αλλά - όποια κι αν είναι αυτά - είναι απαραίτητα για να χτίσεις μια θεωρία. Αποτελούν τα θεμέλιά της. Έτσι ακριβώς και το Σύνταγμα. Είναι το πακέτο αξιωμάτων, με βάση τα οποία οφείλει να λειτουργεί το κράτος και η κοινωνία.
Δεν έχω ακούσει αυτά τα χρόνια της πλήρους διάλυσης κανέναν πολιτικό ν' απευθύνεται προς τους Έλληνες για να τους θυμίσει την παράγραφο 4 του άρθρου 120 του Συντάγματος. Που μπήκε στο τέλος για να βρίσκεται εύκολα. Βρέθηκε μόνο ένας ηλίθιος ν' απευθυνθεί προς τον Ελληνικό Στρατό. Λες και το ξέχασαν οι πάντες το Σύνταγμα. Και η πλάκα είναι ότι τον ηλίθιο τον συνέλαβαν για παραβίαση του Συντάγματος. Εκείνοι που το σέβονται απεριόριστα και το τιμούν με την παρουσία και την ψήφο τους.
Κι εδώ έρχεται το κρίσιμο ερώτημα: "ποιος αποφασίζει για το αν καταλύθηκε ή όχι το Σύνταγμα"; Προφανώς όχι εκείνοι που το καταλύουν. Τότε, ποιος; Μήπως οι Έλληνες, "που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία"; Και πώς θα συνεννοηθούν μεταξύ τους όλοι οι Έλληνες και θ' αποφασίσουν ότι το Σύνταγμα καταλύθηκε; Και τι θα κάνουν, αφού πάρουν την απόφαση; Και τι θα πει "με τη βία"; Και πού είναι η παγίδα; Διότι, δεν μπορεί, υπάρχει παγίδα. Και - πάλι προφανώς - όχι για κείνους που το καταλύουν.