Το αναφέρω απλά σαν παράδειγμα. Αθήνα, δυόμιση χιλιάδες χρόνια μετά την εκφώνηση του Επιτάφιου απ' τον Περικλή. Είναι η εποχή που οι υπουργοί της κυβέρνησης της ελληνικής δημοκρατίας επισκέπτονται τακτικά τα πολλά και διάφορα αθηναϊκά κέντρα νυχτερινής διασκέδασης, με συνοδεία οκτώ τουλάχιστον περιπολικών της τροχαίας και πέντε συνεργείων της τηλεόρασης. Και ο λογαριασμός πάντα στο δημόσιο ταμείο, διότι λεφτά υπάρχουν. Δανεικά βέβαια, αλλά αυτό ουδόλως απασχολεί τους πολιτικούς θεατρίνους και μάγκες της κακιάς ώρας.
Παπαγαλάκια λοιπόν πλέκουν το εγκώμιο του τάδε υπουργού, επειδή βρέθηκε σε σκυλάδικο της Αθήνας αγκαλιά με το στριγκάκι της τάδε τραγουδιάρας. Και οι έπαινοι τυχαίνουν ευρείας αποδοχής απ' το βαθύτατα φιλόχριστο και αταλάντευτα δημοκρατικό κοινό, ακριβώς διότι βρίσκονται μέσα στα όρια, τόσο των φιλοδοξιών όσο και των δυνατοτήτων του. Δυστυχώς, ελάχιστα κάτω απ' τα όρια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου