Οι κρίνοντες

Σοβαρά; Είμαστε σε θέση να κρίνουμε άλλους λαούς για τις επιλογές τους; Εμείς; Που πάντα ψηφίζουμε τη γιαγιά της κοκκινοσκουφίτσας και πάντα εκλέγεται ο κακός λύκος; Που ψηφίζουμε το όχι και βγαίνει το ναι; Που τα τρώγαμε στα μπουζούκια και μετά μάθαμε ότι ήτανε δανεικά; Που παίρναμε δάνεια για να πάμε για σκι στην Αράχωβα, για να δει η Μπεζαντάκου το καινούργιο audi; Που πίναμε μόνο Dimple για να μη μας πούνε φτωχομπινέδες; Που στηνόμασταν με τις ώρες μπροστά στην τηλεόραση για ν' ακούσουμε το τελευταίο θεώρημα Κατέλη και να πάρουμε μάτι το μεταξωτό βρακί της Μενεγάκη;

Που χώναμε τα φακελάκια στους μεγαλογιατρούς του δημοσίου για να μη μας γράψουν στ' αρχίδια τους; Που ταΐζουμε λαμόγια και τους λέμε κι ευχαριστώ που μας το επιτρέπουν; Που πληρώνουμε φροντιστήρια για να ενισχύσουμε τη δημόσια παιδεία; Που πληρώνουμε τέλη κυκλοφορίας για να κυκλοφορούμε σε χωματόδρομους; Που τρώμε στη μάπα αδιαμαρτύρητα την άγνοια, την αδιαφορία και τη μαλακία του κάθε δημοσιοκομματικού υπάλληλου που ταΐζουμε;
Που ακόμα θάβουμε τα σκουπίδια σε χωματερές; Που ακόμα δεν μάθαμε ότι τα σκυλάκια δεν είναι μπιμπελό; Που η μόνη ανακύκλωση που γνωρίζουμε είναι αυτή των λαμόγιων που μας κυβερνάνε; Πλακίτσα στον εαυτούλη μας κάνουμε; Καταφέραμε να πάμε τόσο μακριά τον αυτοσαρκασμό; Αν είναι έτσι, μαγκιά μας. Ή μήπως είναι απλά ζήτημα ανεξέλεγκτης και αθεράπευτης μαλακίας, κατά την αρχαιοελληνική έννοια της λέξης;