Πώς ξέρεις;

Η μάνα μου δεν έπεφτε ποτέ για ύπνο πριν γυρίσουμε στο σπίτι, ας ήτανε και στις εφτά το πρωί. Δεν καλούσε βέβαια την αστυνομία, διότι ήξερε ότι δεν θα επιστρέφαμε πριν χαράξει. Μας φαίνονταν υπερβολικό τότε, έφτασε όμως κάποτε και η στιγμή που μπήκαμε κι εμείς στον ρόλο της. Η ζωή μοιάζει με ταινία του κινηματογράφου, που γυρίζεται και ξαναγυρίζεται, με την ίδια υπόθεση, τους ίδιους ρόλους και καινούργιους κάθε φορά ηθοποιούς.

Θυμάμαι πάντα - και δεν μπορώ να μη γελάσω κάθε φορά - την στιχομυθία μεταξύ του φίλου μας του Θανάση και της μάνας του της Χαρίκλειας, στην πόρτα του σπιτιού, στις εφτά το πρωί, κατά την επιστροφή μας από σκληρό ξενύχτι στο Βραχώρι:
- Τι σ' χρωστάω, παιδάκι μ';
- Τι παρήγγειλες, μάνα;