Πληρώνουμε τ' άντερά μας - όσα μας έμειναν - για να κυκλοφορούμε σ' επικίνδυνους καρόδρομους, να στέλνουμε τα παιδιά μας σε φροντιστήρια για να περάσουν τις εξετάσεις ενός ανύπαρκτου εκπαιδευτικού συστήματος, να ζεστάνουμε λίγο το κοκαλάκι μας κάθε χειμώνα που ο μεγαλοδύναμος αποφάσισε να ρίξει λίγο κρύο παραπάνω, να πάμε στο γιατρό άμα το βάλει ο διάολος κι αρρωστήσουμε. Καταθέτουμε τα μαλλιοκέφαλά μας για να ταΐσουμε μια στρατιά ηλίθιων, ανίκανων και λωποδυτών. Χρωστάμε την άμμο της θάλασσας και μας έχουν καταδικάσει να πεθάνουμε αργά και βασανιστικά. Όχι μία κι έξω, δεν μας αναγνωρίζουν τέτοιο δικαίωμα. Αποφάσισαν ότι μόνο το μαρτύριο της σταγόνας μας αρμόζει. Πρέπει όμως να είμαστε περήφανοι που - επί τέλους - θ' ασχοληθούμε σοβαρά με τη διαστημικής έρευνα. Αφού υπήρξαμε σοβαροί σ' όλα τ' άλλα, γιατί να μη μεγαλουργήσουμε και σ' αυτό; Σε τελική ανάλυση, δεν ήταν Αμερικανός ο Αρίσταρχος ο Σάμιος. Γι' αυτό και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δεν αισθάνομαι περήφανος αλλά - για πολλοστή φορά - μαλάκας. Χρειάζομαι ψυχολόγο. Να μου εξηγήσει πώς τα καταφέρνουν οι διακεκριμένοι ηλίθιοι να ζουν όμορφα κι εγώ δεν μπορώ. Δεν είναι πιο ηλίθιοι από μένα, βρε αδερφέ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου