Απ' τον κυβερνητικό ηλίθιο νούμερο ένα μάθαμε ότι το πώς αγαπάμε εξαρτάται απ' τις πολιτικές μας θέσεις. Αλλιώς αγαπάνε οι αριστεροί, αλλιώς οι δεξιοί. Και βέβαια οι αριστεροί αγαπάνε καλύτερα, δεν χρειάζεται συζήτηση. Αρκεί να δεις και ν' ακούσεις τον νούμερο ένα και πείθεσαι αυτομάτως. No way out. Ήρθε κι ο κυβερνητικός ηλίθιος νούμερο δύο να μας πει ότι και το πώς πεθαίνουμε αποτελεί αυστηρά ταξική συνάρτηση. Καλά κάνουν και πεθαίνουν οι πλούσιοι, διότι είναι αναίσθητοι και υπεύθυνοι για όλα τα κακά του σύμπαντος.
Το ταλαιπωρημένο φτωχόπαιδο επιτρέπεται να χάσει τον έλεγχο του FIAT, το κακομαθημένο πλουσιόπαιδο απαγορεύεται να χάσει τον έλεγχο της Porshe. Άλλο παιδί το ένα, άλλο παιδί το άλλο. Άλλη μάνα η μία, άλλη μάνα η άλλη. Διότι η αριστερά έχει αυστηρούς κανόνες για όλους και για όλα, εξαιρουμένου βέβαια του εαυτού της. Η ίδια έχει πάντα δίκιο, οι διαφωνούντες μ' αυτή πάντα άδικο. Και το παιδί του φτωχού μαθαίνει απ' τον μπαμπά του να οδηγεί υπεύθυνα, πράγμα που δεν γίνεται να μάθει το παιδί του πλούσιου. Δεν έχει γιατί. Γιατί το λέει η αριστερά. Δεν αρκεί;
Όχι, ρε νούμερα ένα και δύο, δεν αρκεί. Αν έγινα πλούσιος πουλώντας σουβλάκια σ' εσάς ή παιχνιδάκια στα παιδιά σας, όταν εσείς δεν ευκαιρούσατε να εργασθείτε διότι ήσασταν απασχολημένοι με τα δικαιώματα των εργαζομένων, καλά έκανα κι έγινα πλούσιος. Σουβλάκια και παιχνιδάκια πούλαγα, δεν έπαιρνα μίζες για να παραγγέλνω υποβρύχια που πλήρωναν άλλοι, ούτε χαζολόγαγα με τα sexy μποτάκια της Ελενίτσας στο χαζοκούτι. Τι δεν αντιλαμβάνεστε; Τι σας μπερδεύει; Τα σουβλάκια, τα παιχνιδάκια ή τα μποτάκια; Μήπως είστε αλλεργικοί στην εργασία; Μήπως είστε αλλεργικοί στη διαφωνία; Ή είστε αλλεργικοί στη ζωή και στον άνθρωπο; Είναι σοβαρή πάθηση, να το κοιτάξετε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου