Όταν λέμε ότι απολαμβάνουμε τη ζωή, τι ακριβώς εννοούμε; Είμαστε ευτυχισμένοι με τους ανθρώπους γύρω μας ν' αυτοκτονούν επειδή στέρεψε η ελπίδα; Είμαστε ικανοποιημένοι βλέποντας παιδάκια να πνίγονται εκεί που εμείς παραθερίζουμε, ψάχνοντας για μια μπουκιά ζωής; Είμαστε ευχαριστημένοι που οι δήθεν ηγέτες αυτού του κόσμου έχουν βαλθεί να τον αφανίσουν; Τη βρίσκουμε με τα κάθε λογής λαμόγια που μας κοροϊδεύουν με το χαμόγελο στα χείλη; Φτιαχνόμαστε μπροστά στην τηλεόραση με τις παπαριές του κάθε πουλημένου μαλάκα και της κάθε καλοπληρωμένης πουτάνας πολυτελείας; Μήπως ξεπεράσαμε σε παράνοια ακόμη και τον αγαπητό Edgar; Αλλά αυτός δεν την έβρισκε καθόλου με τα παραπάνω. Τελευταία μας ελπίδα ο Καρανίκας και η παρέα του. Όταν βρέχει φωτιά στη στράτα σου, φωτιά που σ' έχει κάψει, δεν έχει νόημα να σ' απασχολεί το ποιος θα κλάψει για τα φτωχά τα νιάτα σου. Αυτά μπορεί και να μην υπήρξαν ποτέ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου